صاحل الامر

?سليمان نبى (ع) را فرزندى بود نيك سيرت و با جمال.

?در كودكى درگذشت و پدر را در ماتم خود گذاشت. سليمان سخت رنجور شد و مدتى در غم او مى‏ سوخت . 

?روزى دو مرد نزد او آمدند و گفتند:اى پيامبر خدا!ميان ما نزاعى افتاده است. خواهيم كه حكم كنى و ظالم را كيفر دهى و مظلوم را غرامت بستانى.

?سليمان گفت: نزاع خود بگوييد .

➖يكى گفت: (( من در زمين تخم افكندم تا برويد و برگ و بار دهد. اين مرد بيامد و پاى بر آن گذاشت و تخم را تباه كرد.))

➖آن ديگر گفت: (( وى، بذر در شاهراه افكنده بود و چون از چپ و راست، راه نبود، من پا بر آن نهادم و گذشتم.))

?سليمان گفت: (( تو اين قدر نمى‏دانى كه تخم در شاهراه نمى‏ افكنند كه از روندگان خالى نيست .))

?همان دم مرد به سليمان گفت: (( تو نيز اين قدر نمى‏ دانى كه آدمى بر شاهراه مرگ است و چندان نگذرد كه مرگ بر او پاى خواهد نهاد، كه به مرگ پسر جامه ماتم پوشيده‏ اى؟ ))

✅سليمان دانست كه آن دو مرد، فرشتگان خدايند كه به تعليم و تربيت او آمده‏اند . پس توبه كرد و استغفار گفت. ?