صاحل الامر

​پیامبراعظم(ص) این گونه بوده اند، ماچگونه ایم؟
پیامبر از هیچ کس مدح و ستایشی را نمی پذیرفت.
هرگاه بر جمعی وارد می شد هر جا که خالی بود، می نشست.
خوشرو، بشاش و نرم و ملایم بود.
خزانه دار زبان خود بود، مگر آنجا که ضرورت ایجاب می کرد.
خود به بازار می رفت و وسایل خریداری شده را به خانه می برد.
اگر کسی با او سخن می گفت با همه وجودش گوش می کرد.
اگر با کسی مصافحه می کرد، همیشه بعد از طرف، دست خود را می کشید.
به صله رحم اهمیت زیاد می داد.
در سلام دادن بر دیگران پیشی می گرفت.
همگان به او دسترسی داشتند و خود را از دیگران پنهان نمی ساخت.
هرگاه کسی از یاران خود را غمگین می دید با شوخی و مزاح او را شاد می کرد.
در میان جمع، نگاه خود را میان اصحاب خود تقسیم می کرد.
هرگز پاهای مبارک خود را در میان یاران دراز ننمود.
با مردم براساس فهم و شعورشان سخن می گفت.
هرگاه یکی از برادران مومن خود را سه روز نمی دید، از حال او جویا می شد.
هیچ فردی را مذمت و بدگویی نمی فرمود.
اسرار هیچ کس را جویا نمی شد.
در حق مردم پدری می فرمود و همگان در نظرش یکسان بودند.
آن حضرت مشتاقانه وقت نماز را انتظار می کشید و هرگز از نماز خسته نمی شد.
خشم را جز در مواردی که حرمت حق زیر پا گذاشته نمی شد، نمی شناخت.
در امور مهم با یاران خود به مشورت می پرداخت.
خنده او تبسم بود.
همسایه را فراوان سفارش می کرد.
خود پیراهنش را می دوخت و کفشش را وصله می کرد.
به زیارت اهل قبور می رفت و از بیماران عیادت می کرد.
با تهیدستان دوست و نزدیک بود و حاجت آنان را برآورده می ساخت.
برترین مردم نزد آن حضرت کسانی بودند که تقوایشان بیشتر بود.
بزرگ هر طایفه ای را احترام می نمود.
وضع مردم را از مردم جویا می شد.
در تحرکات نظامی تیزبین بود و تحرکات نظامی ایشان در نهایت پنهانی صورت می گرفت.
هنگامی که به حریم حق تجاوز صورت می گرفت، هیچ چیز خشم او را فرو نمی نشاند تا این که آن را یاری نماید.
هنگام خروج از منزل می فرمود: بنام خدا، توکل کردم به خدا….
پاسدار اسلام :: مرداد 1385، شماره 296