صاحل الامر

​🌸ولادت با سعادت سالار شهیدان اباعبدالله الحسین علیه الصلوة و السّلام🌸

🌹در چنین روزی  در سال چهارم هجری در مدینۀ منوره آقا و سالار شهیدان، سیّد جوانان بهشت، چراغ هدایت و کشتی نجات انسانها، غریب نینوا، حضرت اباعبدالله الحسین علیه السّلام به دنیا آمد و عالم را به نور خود منوّر فرمود.[۱]

✍🏼ابن شهر آشوب در مناقب و شیخ مفید در ارشاد، ولادت آن حضرت را در پنجم شعبان روز سه شنبه یا پنج­شنبه بعد از ده ماه و بیست روز که از ولادت برادرش امام مجتبی علیه السّلام می گذشت، ذکر کرده اند.[۲] 

✳️اقوال دیگر در این باب ۳۰ ربیع الاول و ۱۲ رجب است.

🔰القاب و کنیۀ امام حسین علیه السّلام:

🌹نام مبارکش در بین اهل بیت علیهم السّلام «حسین» و در تورات «شبیر» و در انجیل «طاب» است.

🌹 القاب آن حضرت: سید شباب اهل الجنه، السبط الثانی، الشهید، السعید، الرشید، الزکی، الطیب، تابع لمرضات الله، دلیل علی ذات الله و… ذکر شده است. 

🌹کنیۀ آن بزرگوار «ابو عبد الله» و کنیۀ خاص آن حضرت «ابو علی» است.[۳]

🔰کیفیّت ولادت سرور آزادگان:

🌹بعد از آنکه آقا و مولایمان حضرت ابا عبد الله الحسین علیه السّلام به دنیا آمد و عالم وجود را با قدوم مبارکش منوّر و نورانی فرمود، رسول خدا صلی الله علیه و آله در خانۀ امیرالمؤمنین علیه السّلام بودند، به اسماء بنت عمیس فرمودند: بیاور فرزند مرا.

🌟 اسماء آن نازدانه را در پارچه ای سفید پیچید و به خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله آورد. پیامبر صلی الله علیه و آله او را در دامن خود گذاشت و در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت.

💥در این هنگام، امین وحی الهی جبرئیل فرود آمد و عرض کرد: حق تعالی سلام می رساند و می فرماید چون علی علیه السّلام نسبت به تو به منزلۀ هارون نسبت به موسی است، پس او را به اسم پسر کوچک هارون «شبیر» که در عربی حسین گفته می شود، نامگذاری کن.

✳️به این ترتیب نام پر عظمت «حسین» از جانب پروردگار برای دومین فرزند صدیقۀ طاهره زهرای مرضیه علیهاالسّلام انتخاب شد.

💫پس از آن، رسول خدا  صلی الله علیه و آله او را بوسید و اشک از چشمان مبارکش جاری شد و فرمود: تو را مصیبتی بزرگ در پیش است، خداوندا! لعنت کن کشندۀ او را. سپس خطاب به اسماء کرد و فرمود: ای اسماء! این خبر را به فاطمه علیهاالسّلام مگو.

💫چون روز هفتم شد، رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله دو گوسفند که هر دو سیاه و سفید بودند عقیقه کرد و یک رانش را به قابله داد. سپس موهای سر آن نور دیده را تراشید و به وزن آن نقره صدقه داد و خلوق (نام عطری بوده در آن زمان، که از زعفران و چیزهای خوش بوی دیگر گرفته می شد) بر سر مبارکش مالید. پس از آن دوباره شروع به گریستن نمود و خبر از شهادت و مصائبی که در پیش دارد داد.[۴]

📚 منابع:

۱-مسار الشیعه: 37، مصباح المتهجد: 758.

۲- مناقب: 4/76، ارشاد: 2/27.

۳- مناقب: 4/78، بحار الانوار: 43/237.

۴- امالی طوسی: 367 ح 781، بحار الانوار: 43/238 و 239.

 ┄┄┅┅┅❅❁ ❁❅┅┅┅┄┄