صاحل الامر

​✳چرا علی علیه السلام را «وصیّ» نامیدند؟

🖊کلمه «وَصَی» اصلش به معنای “وصل کردن چیزی به چیزی” است. به زمینی که گیاهانش بدون هیچ فاصله‌ای به هم اتصال دارند و جلوه‌ای مانند چمن زمین فوتبال را نشان می‌دهند گفته می‌شود: «تَوَاصَى النبتُ» یا گفته می‌شود: «نبتٌ وَاصٍ». البته این اتصال که از نظر حقیقی، وصف گیاهان است گاهی مجازاً به خود زمین نیز اسناد داده و گفته می‌شود: «أرضٌ وَاصِيَةٌ: متَّصلة النبات.» وقتی این شهر به فلان شهر متصل شود، 

🖋می‌گویند: «وَاصىٰ البَلَدُ بَلَدَ كذا: أي واصَلَه؛ فهو مُوَاصٍ». به سرزمینی که به سرزمین دیگری متصل باشد نیز گفته می‌شود: «فلاةٌ واصیةٌ». این کلمه با حرف جاره‌ی «با» متعدی و دومفعولی می‌شود. برای مثال گفته می‌شود: «وَصَىٰ الشَّيْ‌ءَ بالشَّيْ‌ءِ يَصِيْه: أي وَصَلَه».  

 🖊     عرب وقتی می‌خواست کسی را جانشین خودش بکند به طوری که گویا وجود او ادامه وجود خودش است و اصلا گویا هیچ فاصله زمانی بین پایان وجود خودش و شروع وجود آن جانشین رخ نداده و گویا خود شخص و جانشینش دو وجود مغایر نیستند بلکه یک وجود یک‌پارچه‌ی متصل هستند، می‌گفت: «أَوْصَيْتُ له بشى‌ء» یا «أَوْصَيْتُ إليه» یا «أَوْصَيْتُهُ» یا «وَصَّيْتُهُ». 

    🖊     در باور ابن‌منظور، این‌که علی علیه السلام وصیّ رسول الله صلی الله علیه و آله نامیده شده، بدین جهت است که علی علیه السلام از نظر نسب (پسرعموبودن) و از نظر سبب (داماد بودن) و نیز از نظر سَمْت (حسن ظاهر و اوصاف دینی) به خود رسول الله صلی الله علیه و آله اتصال وجودی داشت («قيل لعلي، عليه السلام، وصِيٌّ لاتصال نَسَبِه و سَبَبه و سَمْته بنسب سيدنا رسول الله، صلى الله عليه و سلم»)  

📚الصحاح، ج‌6، ص: 2525‌، المحيط في اللغة، ج‌8، ص: 217‌، تاج العروس من جواهر القاموس، ج‌20، ص: 296‌،  لسان العرب، ج‌15، ص: 394‌ 

#با_نهج_البلاغه

#ماه_رجب

#ماه_امیرالمومنین(ع)

#غدیری_شویم