صاحل الامر

​?پرسش: چرا بیشتر مسلمین با وجود اینکه به خدای متعال ایمان دارند، ولی دارای مشکلات و نیازهای فراوان هستند؟

1. رفاه، پول داری و دارایی انسان ها در دنیا، دلایل و زمینه های متعددی دارد. یکی از راه های اصلی و عمومی آن، کار و تلاش و دسترسی یا دست اندازی به امکانات و منابع است. چنان که در قرآن می خوانیم: «مَنْ کانَ یرِیدُ الْحَیاةَ الدُّنْیا وَ زِینَتَها نُوَفِّ إِلَیهِمْ أَعْمالَهُمْ فِیها وَ هُمْ فِیها لا یبْخَسُون2؛ کسانی که زندگی دنیا و زیور آن را بخواهند، [جزای ] کارهایشان را در آنجا به طور کانال به آنان می دهیم و به آنان در آنجا کم داده نخواهد شد».
 اگرچه به دلیل مزاحمت ها، رقابت ها و محدودیت ها، همه انسان ها به همه آرزوهای دنیایی خودشان نمی رسند؛ چنان که در قرآن مجید می خوانیم: «وَ مَنْ کانَ یرِیدُ حَرْثَ الدُّنْیا نُؤْتِهِ مِنْها؛3 و کسی که کشت این دنیا را بخواهد به او از آن می دهیم» که منظور از «منها» بخشی از آن است.
 بنا بر آن چه گفته شد، مسلمان و غیرمسلمان، انسان های وارسته و یا گناهکار، اگر در دنیا تلاش کنند بهره مند خواهند شد و پول داری و رفاه، فقط به کافران یا مؤمنان اختصاص ندارد که در اصطلاح از آن به قانون و سنّت یاد می شود.
 2. واقعیت این است که میان دنیاگرایی و آخرت گرایی و به عبارت دیگر بهره مندی بیش از نیاز در دنیا و بهره مندی در بهشت الهی، رابطه عکس وجود دارد و به همین جهت، مؤمنان به لحاظ رعایت تقوا، به دنبال فزون خواهی نیستند و خداوند نیز شرایطی را برای آنها فراهم می آورد که آنها از دنیاگرایی به دور باشند؛ به طوری که گاهی خداوند آنها را گرفتار بلا، بیماری و محرومیت می کند که از آن به قانون و سنّت «امتحان الهی» یاد می شود.

خداوند می فرماید: «فَلا تُعْجِبْک أَمْوالُهُمْ وَ لا أَوْلادُهُمْ إِنَّما یرِیدُ اللَّهُ لِیعَذِّبَهُمْ بِها فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ تَزْهَقَ أَنْفُسُهُمْ وَ هُمْ کافِرُونَ11؛ ثروت ها و فرزندان کافران، تو را به شگفت نیاورد. خداوند می خواهد ایشان را به وسیله آن عذاب کند و جانشان در حال کفر بیرون رود».

یک وقت  جناب رسول الله به خواستگاری خانمی رفتند. پدر آن خانم از دخترش تعریف کرد. گفت: دختر من تا به حال مریض نشده. پیغمبر اکرم به قول امروزی ها چای نخورده و پذیرایی نشده از خانه بیرون آمد. فرمودند می ترسم در این خانه بمانم! خیری در این دختر نیست. مگر می شود بر مؤمنی چهل روز بگذرد و هیچ سختی و بلا بر او نازل نشود؟ بالاخره انسان در زندگی گناهانی دارد که اگر خدا دوستش داشته باشد با بلاها آن را پاک می کند. در روایات آمده: ملعون است کسی که چهل روز بگذرد و بلایی نبیند… شخصی آمد به حضرت گفت این حرف خیلی مشکل است حضرت فرمودند منظور این نیست که سقف خانه اش بر سرش خراب شود؛ گاهی تب می کند یا یک پول مختصری گم می کند گاهی چیزی به او می گویند دلش می رنجد این نوعی بلاست. گاهی پولی می شمارد و می بیند کم است. دوباره می شمارد می بیند درست است… همین که یک مقداری در شمردن اوّل تو دلش جا خورده، موجب بخشش گناهانش می شود. اما کسانی که معتقد به آخرت نیستند تمام بهره هایشان را در همین دنیا می گیرند.