صاحل الامر

?متن شبهه:
میدانستید ایرانیان نزدیک به ۸۰ جشن در سال داشتند؟

میدانستید در آئین نیاکانمان گریه، سخت نکوهش شده؟

میدانستید ایرانیان، سیاه پوشیدن را اهریمنی میدانستند؟

میدانستید موسیقی و رقص نزد ایرانیان عبادت بوده؟

همه ما میتوانیم یک فردوسی باشیم،

پس بیاییم فرهنگ پاک نیاکانمان را دوباره زنده کنیم.
 

?پاسخ شبهه: 
1⃣ در مراسم دينی زرتشتی، دعا و نيايش خوانده می‌شد. همانگونه که واژه «جشن» هم از ریشه «یزشن/یسن» به معنی نیایش و مراسم پرستش است.

 آن‌هم دعاهایی که هیچ جذابیتی برای طبع سالم ندارد. که نمونه بارز این دعاها را می‌توان در ستایش روان گاو مقدس (گئوش اوروان) دید که از ادعیه و نیایش‌های مشهور اوستایی (گاتهایی) است.

به هر روی، بعضاً رقص و ساز و دهل نیز در این مراسم به کار می‌رود، ولی جشن در ادبیات زرتشتی لزوماً به معنی رقص و شادی نبوده، بلکه به تمامی مراسمات نیایش، جشن گفته می‌شود. مثلاً در ايران باستان، حتی مجلس ختم (پرسه) هم “جشن” نامیده می‌شد.

عجیب‌تر اینکه شرکت در برخی از این جشن‌ها (مراسم‌های پرستش) اجباری بود! و مردم مجبور بودند که کارهایشان را تعطیل و در این جشن‌ها شرکت کنند.
2⃣اوستا را كه بخوانيم و نیز شاهنامه را، موارد بسیاری از رنج و آه و ناله مردمان ایرانی را می‌شنویم. 

نه فقط انسان‌ها، بلکه ایزدان نیز از غم و اندوه و رنج، تهی نبودند.

 آنچه مشخص است در ایران باستان سختی ها و رنج‌های فراوان در کنار فقر و نداری وجود داشته، مردم زحمت‌کش و رنجدیده همواره می‌بایستی حاصل دست‌رنج خود را به اربابان می‌دادند تا دردی بر دردهای ملت و لذتی بر سرخوشی‌های درباریان افزوده شود. 

مردم از سر فقر و فلاکت در جنگ‌ها به دنبال سواره نظام حرکت می‌کردند تا اجساد كشته‌شدگان را برهنه كنند و سربازان را خدمت نمايند، تا از این رهگذر اندکی از ابتدایی‌ترین نیازهای خود را تأمین کنند.
3⃣نکته‌ای شگفت انگیز آنجاست که “برخی” پادشاهان ایران باستان، در صورت نیاز و برای تأمین اهداف خود، سرزمین‌های ایرانی را به همراه مردمان ساکن آن به حکومت روم و… می‌فروختند.

 آیا این رنج نیست؟

4⃣مردم ایران به قدری از دست شاهان و موبدان در رنج و عذاب بودند، که وقتی سپاه عرب به ایران رسید، اکثریت ایرانیان حاضر نشدند از حکومت ساسانی و آیین زرتشتی دفاع کنند و بخش اعظم سرزمین‌های ایرانی بدون جنگ فتح شد. حتی هنگامی که بعد از دو قرن حکومت به سلسله‌های ایرانی (همچون طاهریان و سامانیان و صفاریان و آل بویه و…) رسید، آنان هیچ تلاشی برای بازگشتن به آیین‌های دینی قبل از اسلام نکردند. بلکه همچنان مروّج شریعت اسلام بودند. همین امور نشانگر این است که ادعای رقص و شادی و خوشبختی مردم ایران در عصر باستان و غم و اندوه دائمی مردم در عصر اسلامی، دروغ است.
5⃣ اسلام هم خنده و هم گریه را جزئی از طبیعت انسان می‌داند (سوره نجم، آیه ۴۳) که به زندگی آدمی تعادل می‌بخشد و البته دانش بشری نیز اثبات کرده است که «گریستن» فواید جسمی و روانی بسیار زیادی دارد. لیکن زرتشتیگری با پی‌گرفتن یک روش افراط‌‌گریانه به شدت با گریه و گریستن مخالفت کرده است. 

حتی در منابع زرتشتی، مادر حق ندارد در غم از دست دادنِ فرزند خود اشک بریزد.

 و مسلماً چنین رویه‌ای موجب نابودی و انحطاط ذهن و روان آدمی است، و می‌بینیم که اسلام (برخلاف زرتشتیگری) اعتدال را پیش گرفته است. 
6⃣قرآن، شادی و نشاط قلبی را از نشانه‌های اهل بهشت می‌داند.[۱] 

و همچنین از نشانه‌های مؤمن در دنیا، خشنودی و خوشحالی از فضل خداست.[۲]
http://www.adyannet.com/news/1329

 http://www.adyannet.com/news/1145

http://www.adyannet.com/news/12994

 http://www.adyannet.com/news/10993

 http://www.adyannet.com/news/10981

 http://www.adyannet.com/news/12028

 http://www.adyannet.com/news/11037

 http://www.adyannet.com/news/1438

 http://www.adyannet.com/category/82

http://www.adyannet.com/news/13596
[۱]. سوره آل‌عمران، آیه ۱۷۰

[۲]. سوره یونس، آیه ۵۸