صاحل الامر

​☀️بسم الله الرحمن الرحیم☀️

📋 در نکوهش بدگمانی به خداوند؛ سـوء ظـن نـسـبـت بـه خـداونـد يـعنى گمان بد نسبت به وعده هاى او، نسبت به رحمت و كرم بى پايان او بسيار زشت و زننده است و نشانه ضعف ايمان و گاه نشانه عدم ايمان است. قـرآن بارها از سـوء ظن افراد بى ايمان و يا ضعيف الايمان، مخصوصا به هنگام بروز حوادث سخت اجتماعى و طوفانهاى آزمايش ‍ ياد مى كند. كه چگونه مؤمنان در اين مواقع با حـسـن ظن تمام، و اطمينان به لطف پروردگار ثابت قدم مي مانند اما افراد ضعيف و ناتوان زبـان به شكايت مى گشايند. افرادی که وعده هاى الهى را به فراموشى سپردند، و يا نسبت به آن بدبين بودند. مـخـصـوصـا نمونه روشنى از آن در ميدان جنگ احزاب هنگامى كه مسلمانان سخت تحت فشار قرار گرفتند ظاهر شد و خداوند در این آیه از گمانهاى سوء گروهى از مسلمانان به او پرده برداشت.

🌏 مناسبت: درست است. در شرایط سختی قرار گرفتیم. دشمنان شمشیر از نیام بیرون کشیده اند و جان هم وطنان ما را می گیرند و جهاد در برابر آنها هم کار دشواری است.  اینها همه می تواند عامل نا امیدی باشد. اما اگر ما در زمره مومنان هستیم، اجازه نا امیدی نداریم. اجازه بدگمانی به خداوند را نداریم. خدا آنقدر قدرت دارد که از میان چنین شرایطی کامیابی را برایمان بیرون بکشد. ما به خدا اعتماد داریم. به همین دلیل دستورهایش را بی چون و چرا می پذیریم. ما در محاصره مشکلات قرار می گیریم تا ایمانمان سنجیده شود. بار اول نیست. مومنان تمام زمانها و اعصار این شرایط را تجربه کرده اند.

🔷 آیه  (احزاب / آیه ۱۰)
:

إِذْ جَاءُوكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَ مِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَ إِذْ زَاغَتِ الْأَبْصَارُ وَ بَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَ تَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا (احزاب / آیه ۱۰)

🔶 ترجمه:

به خاطر بياوريد زماني را كه آنها از طرف بالا و پائين (شهر) شما وارد شدند (و مدينه را محاصره كردند) و زماني را كه چشمها از شدت وحشت خيره شده بود، و جانها به لب رسيده بود و گمانهاي گوناگون بدي به خدا مي‏برديد!

📅 دوشنبه 2 تیر ۱۴۰۴

#سنت_الهی ، #فتنه ، #امتحان ، #مقاومت  

🌼

​✳#پیام آیه ۴۴ سوره مائده:

1️⃣در قضاوت، صراحت، جرأت وقاطعيّت

 لازم است ونبايد تحت تأثير تهديد و

 جوّسازى‌ها قرار گرفت. «فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ»

خشيت الهى، ضامن قضاوت عادلانه است

 يَحْكُمُ‌ … فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ وَ اخْشَوْنِ‌

2️⃣تحريف، سكوت، كتمان و حكم به غير

 فرمان خدا، اگرچه به قيمت بدست آوردن

 همه‌ى دنيا باشد خسارت است. وَ لا

 تَشْتَرُوا … ثَمَناً قَلِيلًا … فَأُولئِكَ هُمُ الْكافِرُونَ‌

 (چون كلّ دنيا «متاع قليل» است‌ )

3️⃣سكوت و كتمان در برابر طاغوت‌ها، دين

 فروشى در برابر سرمايه‌داران و عوام‌فريبى،

 از خطراتى است كه علما را تهديد مى‌كند. فَلا

 تَخْشَوُا النَّاسَ‌ … وَ لا تَشْتَرُوا …

4️⃣ترس و حرص سبب انحراف در قضاوت و

 انحراف در قضاوت سبب كفر است. فَلا

 تَخْشَوْهُمْ* … وَ لا تَشْتَرُوا …. فَأُولئِكَ هُمُ

 الْكافِرُونَ‌

5️⃣عالمان و قضات، دو رسالت بزرگ بر

 دوش دارند:

الف: حكم خدا را از ترس مردم تغيير

ندهند. «فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ»

ب: به طمع مال دنيا، دچار كتمان و

 لغزش نشوند. «وَ لا تَشْتَرُوا بِآياتِي

 ثَمَناً قَلِيلًا»

​💠 دشمن به دنبال تضعیف روحیه مردم ایران است

▫حجت‌الاسلام‌والمسلمین فرحزاد در محفل معارفی حرم مطهر بانوی کرامت، تضعیف روحیه و ایجاد امواج ناامیدی و هراس در جامعه را از بزرگترین معاصی دانست و گفت: دشمن در تلاش است روحیه مردم را تضعیف کند تا بتواند از این طریق کشور را تسلیم خود کند.

#خبر #معارف

🔷🔸💠🔸🔷

​✳امام صادق علیه‌السلام فرمود:

🔹️«تا هنگام مرگ،

🔹️از حرام دنیا،

🔹️چه کم و چه زیاد،

🔹️نخورد؛

☀️امیرالمؤمنین علیه‌السلام

📚دانشنامه امیرالمؤمنین، ص۴۳۷

#فضائل 

​همراه با قرآن 

آیه 52 سوره انعام

وَلَا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ ۖ مَا عَلَيْكَ مِنْ حِسَابِهِمْ مِنْ شَيْءٍ وَمَا مِنْ حِسَابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْءٍ فَتَطْرُدَهُمْ فَتَكُونَ مِنَ الظَّالِمِينَ

و آنان که بامدادان و شامگاهان پروردگارشان را می خوانند [و با این خواندن] خشنودی او را می خواهند، از خود مران. نه چیزی از حساب [عمل] آنان بر عهده توست، و نه چیزی از حساب [کار] تو بر عهده آنان است تا آنان را برانی و [به سبب راندنشان] از ستمکاران باشی.

ترجمه (مکارم شیرازی)

و آنان را که صبح و شام خدا را می‌خوانند و قصدشان فقط خداست از خود مران، که نه چیزی از حساب آنها بر تو و نه چیزی از حساب تو بر آنهاست، پس اگر آن خداپرستان را از خود برانی از ستمکاران خواهی بود.

معانی کلمات آیه

شفيع: واسطه. شفع در اصل به معنى جمع كردن دو چيز است.

تطرد: طرد: راندن از روى بى اعتنايى. «لا تطرد»: مران، بى اعتنا مباش.

غداة: بامداد يا از اول صبح تا طلوع آفتاب.

عشى: از اول ظهر تا غروب آفتاب.

وجهه: وجه: صورت و چهره، روى هر چيز، اشرف هر چيز. به معنى مصدر (توجه كردن) نيز آمده است. به معنى «ذات» نيز آيد.[۱]

نزول

محل نزول:

این آیه در مکه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است. [۲]

شأن نزول:

«شیخ طوسی» گوید: درباره سبب نزول آیه چنان كه ابن مسعود و دیگران روایت كنند آنست كه اشراف قریش و بنا به گفته فراء عده‌اى از كفار كه از زمره آنان عیینة بن حصین بودند، گفتند: یا رسول الله اگر این فقیران را كه اطراف تو هستند از خود دور كنى اشراف قوم نزد تو آمده و مسلمان خواهند شد و البته این پیشنهاد مكر و خدعه‌اى بیش نبود و خداوند از باطن آن‌ها آگاه بوده است. سپس این آیه نازل گردید[۳][۴][۵].[۶]

تفسیر نور (محسن قرائتی)

وَ لا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ ما عَلَيْكَ مِنْ حِسابِهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ وَ ما مِنْ حِسابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَتَطْرُدَهُمْ فَتَكُونَ مِنَ الظَّالِمِينَ «52»

و كسانى را كه بامداد و شامگاه پروردگارشان را مى‌خوانند، در حالى كه رضاى او را مى‌طلبند، از خود مران. چيزى از حساب آنان بر عهده‌ى تو نيست و از حساب تو نيز چيزى بر عهده‌ى آنان نيست كه طردشان كنى و در نتيجه از ستمگران شوى.

نکته ها

در شأن نزول اين آيه آمده است: جمعى از كفّار پولدار، چون ديدند فقيرانى مانند: عمار و بلال و خباب و … دور پيامبر را گرفته‌اند، پيشنهاد كردند كه آن حضرت، اينان را طرد كند تا آنان گرد او جمع آيند. به نقل «تفسير المنار» خليفه‌ى دوّم گفت: به عنوان آزمايش، طرح را بپذيريم، آيه‌ى فوق نازل شد. مشابه اين مطلب در سوره‌ى كهف، آيه‌ى 28 نيز آمده است.

جلد 2 - صفحه 467

در تفسير قُرطبى آمده است: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله پس از نزول اين آيه، از مجلس فقرا بر نمى‌خاست تا آنكه اوّل فقيران برخيزند.

منظور از خواندن خدا در صبح و شب، ممكن است نمازهاى روزانه باشد. «1»

پیام ها

1- حفظ نيروهاى مخلص و فقير و مجاهد، مهم‌تر از جذب سرمايه‌داران كافر است. «لا تَطْرُدِ»

2- هدف، وسيله را توجيه نمى‌كند. براى جذب سران كفر، نبايد به مسلمانان موجود اهانت كرد. «لا تَطْرُدِ»

3- اسلام، مكتب مبارزه با تبعيض، نژاد پرستى، امتياز طلبى و باج خواهى است. (با توجّه به شأن نزول)

4- اغلب طرفداران انبيا، پابرهنگان بوده‌اند. (با توجّه به شأن نزول)

5- بهانه گيران، اگر از رهبر و مكتب نتوانند عيب بگيرند، از پيروان و وضع اقتصادى آنان عيب‌جويى مى‌كنند. (با توجّه به شأن نزول)

6- هيچ امتيازى با «ايمان» برابرى نمى‌كند. «يُرِيدُونَ وَجْهَهُ»

7- ميزان، حال فعلى اشخاص است. اگر مؤمنان فقير، خلاف قبلى داشته باشند، حسابشان با خداست. «ما عَلَيْكَ مِنْ حِسابِهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ»

8- حساب همه با خداست، حتّى رسول اكرم نيز مسئول انتخاب وعمل ديگران نيست، «ما عَلَيْكَ مِنْ حِسابِهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ» و خود نيز حساب و كتاب دارد. «وَ ما مِنْ حِسابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ»

9- طرد پابرهنگان و محرومان مخلص، ظلم است. «فَتَكُونَ مِنَ الظَّالِمِينَ»

«1». تفسير الميزان.

پانویس

 تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی

 طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌4، ص 421.

 صاحب مجمع البیان از ثعلبى نقل نماید كه از روایت مستند از عبدالله بن مسعود چنین برمى آید كه اشراف قریش نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمدند در حالتى كه صهیب و خباب و بلال و عمار و دیگران كه از فقرا مسلمین بودند، نشسته بودند. گفتند: یا رسول الله اگر اینان را كه دور تو هستند از خود دور نمائى. اشراف به تو خواهند پیوست. سلمان و خباب گویند: این آیه درباره ما نازل شده هنگامى كه اقرع بن حابس التمیمى و عیینة بن حصین الفزارى و عده‌اى از مؤلفه قلوب نزد پیامبر آمدند و چنین سخنانى را به زبان آوردند».

 ابن حبان و حاكم از سعد بن ابى وقاص روایت كنند كه این آیه درباره شش نفر نازل شد كه من هم از آنان بودم و نیز عبدالله بن مسعود و چهار نفر دیگر هم بوده‌اند.

 در تفسیر على بن ابراهیم چنین آمده كه در مدینه فقیران مؤمنى بودند كه به آنان اهل صفة مى‌گفتند. پیامبر دستور داده بود كه آنان را در صفه جاى دهند و خود شخصاً به امور آنان رسیدگى مى كرد و گاهى اتفاق مى افتاد كه خود پیامبر از براى آنان غذا و طعام مى‌برد و با آن‌ها نشست و برخاست می‌نمود و با آن‌ها انس و الفت مى‌گرفت تا جائى كه اگر اشراف و توانگران كه با پیامبر كارى مى‌داشتند. وقتى كه رسول خدا صلی الله علیه و آله را با آن‌ها مى‌دیدند از رفتن نزد پیامبر كه با آنان نشسته بود، خوددارى مى‌كردند. تا این كه مردى از انصار نزد پیامبر آمد در حالتى كه یك نفر از اصحاب صفه نزد وى بود و خود را بسیار نزدیك پیامبر قرار داده بود و با وى به سخن گفتن مشغول بود. مرد انصارى خود را دور داشت، پیامبر به مرد انصارى فرمود كه جلو بیاید. او گوش نكرد، پیامبر فرمود: آیا مى‌ترسى اگر نزدیك بیائى فقر این مرد به تو سرایت كند؟ مرد انصارى گفت: یا رسول الله او را از خود دور كن تا نزد تو بیایم سپس این آیه نازل گردید.

 محمدباقر محقق،‌ نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص 335.

منابع

تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم

اطیب البیان فی تفسیر القرآن‌، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام‌، 1378 ش‌، چاپ دوم‌

تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول

تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم

برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش

تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش‌، چاپ پنجم‌

موسسه اهل‌البیت (ع)